Hin mirov hene wekî panazan in, di binyada xwe de bi qasî tenekeyekê jî bi kêrî tiştekî nayên lê xwe wekî mucewherên bîst û çar eyar nîşan didin. Em her roj gelekan ji wan dibînin. Bi wan re dipeyivin. Car caran bi wan re dikenin, gelek caran qedr û qîmetê jî didin wan.
Belê ew xwe wekî bîst û çar eyar nîşan didin. Xwe boyax dikin, cil û bergên buha li xwe dikin, peyvên balkêş dicûn û ji jor de li mirovan dinêrin. Em di serdemeke wiha de dijîn ku her tişt dikare bê manîpule kirin. Tiştek dikare wekî dijberê xwe bê nîşan dayîn. Derew dikarin wekî rastî bêne qebûl kirin. Mirovên panaz jî xwe bi vî awayî wekî bîst û çar eyar nîşan didin. Tu qet pê hayil nabî bê ka ew di çi eyarî de ne. Xwedî qalib in. Xwedî ezber in. Elimandî ne û li elimandinên xwe xwedî derdikevin. Ji wan re guherîn beramberî mirinê ye ji ber ku kêmhiş in, bêhiş in û ji elimandina tiştên nû heznakin dixwazin her tişt wekî xwe bimîne. Kenê wan yê derewîn heye ku nîşanî her kesî didin, pêwîst be nepêwîst be diranê xwe yê morî mircan rê her kesî didin. Peyvê wan tu car nayê guhertin, ji bo her şert û mercan derbasbar in. Bi her kesî re xweş dikin. Bi derewan be jî xwe bi her kesî şêrîn dikin. Ji derewan hez dikin. Ji paşgotiniyan hez dikin. Hema her qala xwe dikin. Naxwazin mijar ji bilî wan tiştek dinê be. Bi ser xwe de dîn dibin. Tu dibê qey Xwedê wan di ava zêr de dakiriye û mirovên din jî di ava sîrkê de dakiriye. Sivik in û zû bi ser avê dikevin. Ji hevaltî û dostayiyê qet ne haydar in, ji bo wan ne hevaltî û dostayî lê menfaet girîng e. Lewra tu têkiliyê wan yê saxlem tune ye.
Wexta ku mirov pif qalikê wan dike û ew bi xwe dimînin, mirov têdigihêje ku eyarê wan sifir e. Belê ew ji xwe pir hez dikin. Heta ji xwe pê ve ji kesek din heznakin. Li nav me ne. Bi hezaran belkî bi mîlyonan in. Erê ew bi qalik in. Dema ku hûn qalikê wan biqeşêrin hûnê bibînin ku di bin qalik de tu tişt tune ye, lewra her xwe bi qalikê xwe digrin û naxwazin tu car xwe biguherînin. Erê her mirov hebek ji xwe hez dike, tiştek asayî ye ku mirov hebek ji xwe hez bike, lê ma gengez e ku mirov hew ji xwe hez bike? Di nav vê gerdûna deng a dirêj de tenê ji xwe hez bike? Xwe têxe navenda her tiştî, dinyê li dora xwe bizîvirîne ne bes gerdûna bike hêsîrê xwe?
Di nav civakê de jî gelek caran ji mûcewherên xas bêtir têne hezkirin. Kes li hundirê wan nanêre. Tenê li dervê wan dinêrin û diwarqilin. Heta ku li xwe û li mirovên panaz hayil dibin êdî gelek dereng e. Wext derbas bûye û wan rehên xwe bera her derê dane. Li her derê ne, bi taybet jî li cihên bilind in, ji ber ku mucewher giran in, li xwe danaynin ku bi panazan re têkevin pêşbirkan panaz her li pêş in.
Li dora xwe binêrin, li xwe binêrin, hebek bifikirin hûnê fahm bikin bê ka ez çi dibêjim. Belê ne dawiyê hema niha!
*Mucewherên sixte.
**
Nivîsên Ferhad Girêşêran ên ku berê di Diyarnameyê de hatine weşandin:
- Huner û Ziman: Li ser lîstika “Lewheyên Bêmane” çend gotin